شعر برگزیده:

به نامش و به یادش

شاید رسم این است که بعد از یاد خدا او را یاد کنم ، ولی مگر من کدامین رسم و آیین را به جا آورده ام که اکنون نگران باشم؟

مگر او که گفت نماز را به پا دار چنین کردم ؟ مگر او که گفت امر به معروف و نهی از منکر کنید چنان کردم؟ حال چگونه خواهم توانست سخن گویم ؟ ! من همانم که هر چه اشتباه می کنم باز مشتاقانه به سویش می روم حال نیز به سویش خواهم رفت ، چون همیشه .

من او را می دانم ، می خوانم و می خواهم . نمی دانم شاید مهربانیش ، شاید سخاوتش ، شاید مظلومیتش ، شاید شجاعتش ، شاید ایثارش ، شاید مقاومتش ، شاید لطافتش قاطعیتش و ... موجب شده که اینگونه باشم .

به دنبال این نیستم که معنایش کنم که او دریا است و من قطره هم نیستم ، او به بلندی آسمان است و من سنگ ریزه هم نیستم ، او به لطافت گل است و من خار هم نیستم ، اما آنگونه که شناختمش می خوانمش .

حسین یعنی : حماسه ، سالار و سرور ،یقین ، نهایت .حسین غایی است ،نهایی است،جاودان است او همه کس است و هیچ کس او نیست.

خدای من ،نمی توانم باور کنم من و شعر؟

آن هم برای حسین؟

دلم در انتظار شام رویایـی است دلـم در انتظـار فتـح زیبایـی است

نگاه من پر از خورشید هم باشد ! دلـم در انتظـار شـام تنهـایی است

دلم باران رحمت از تو می خواهد نمی دانـم چرا گـاهی بیابانــی است

قدمهایم به روی سینه خاک است ولی ذهنم پر از معنای شیدایی است

چرا شیدا بنامم جسم رنجــورم حسینی باش او سالار شیـدایی است

نسترن علئی